O. Dominik Ruzzola  od Jezusa i Marii, karmelita bosy (16 maj 1559–16 luty 1630) urodził się w Calatayud, a zmarł w Wiedniu.

W 1571 r. przyjął habit zakonu karmelitów trzewiczkowych w swoim mieście, po czym przeszedł do karmelitów bosych w Pastranie, gdzie złożył profesję w 1590 r. Po okresie pełnienia różnych funkcji w swoim zakonie, został w 1605 r. wysłany do Włoch.  Od 1606 r  był nauczycielem nowicjuszy w klasztorze de la Scala w Rzymie , następnie zaś przeorem i definitorem generalnym. W 1617 r. został wybrany generałem na trzy lata. W 1620 r. towarzyszył z rozkazu papieża wojskom cesarskim i był obecny przy zwycięstwie pod Mont Blanc. Powrócił do Włoch przez Niemcy, Belgię, Francję, poprzedzony wielką sławą i czczony przez wszystkich. Po powrocie do Rzymu przyczynił się do przyspieszenia procesu kanonizacyjnego św. Teresy (1622). Był wielokrotnie wzywany przez papieży Grzegorza XV i Urbana VIII. Za rządów tego pierwszego miał do czynienia z początkami Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Napisał różne dzieła o duchowości i teologii mistycznej (por. A. Rayez y Louis-Marie, Dominique de Jesus – Marie, DSpir III, 1532-4). Kalasancjusz poznał być może D. Ruzzolę w Hiszpanii, ale dopiero w Rzymie ich stosunki stały się bardziej zażyłe.

Na płaszczyźnie osobistej o. Dominik był spowiednikiem i doradcą duchowym Świętego.

 

Jeśli chodzi o związki wybitnego karmelity ze Szkołami Pobożnymi, to można je streścić następująco: wspomógł je on wiele razy jałmużną, bronił dzieła kalasantyńskiego wobec papieży; w chwili opresji przydzielił Świętemu grupę sześciu współpracowników, na której czele stał Gliceriusz Landriani; wziął udział w zakupie domu św. Pantaleona, wywierał nacisk na Kalasancjusza, by ten zjednoczył Szkoły Pobożne z kongregacją lukkańską; zgodził się przewodniczyć kongregacji generalnej w 1627 r., podczas której miano określić pozycję zakonu wobec ubóstwa

 

Santa Maria della Vittoria.

Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej. w sąsiedztwie Termini,znajdujemy tam . Ekstazę św. Teresy rzeźbę Berniniego 

kościół poświęcony Matce Boskiej Zwycięskiej. O jakie zwycięstwo chodzi? 

 Bitwę stoczono 8 listopada 1620 roku pod Białą Górą, na błoniach po zachodniej stronie Pragi.

Chociaż siły obu przeciwników były mniej więcej wyrównane, w pewnym momencie załamało się uderzenie cesarskich wojsk katolickich.

Na ten widok do walki włączył się kapelan armii, Dominik od Jezusa i Maryi, karmelita bosy, uzbrojony nie w miecz, lecz w maleńki obrazek zawieszony na szyi, przedstawiający Matkę Boską adorującą Dzieciątko. Zjawienie się zakonnika w szeregach walczących poderwało żołnierzy katolickich do jeszcze większego wysiłku. Niebawem bitwa zakończyła się całkowitą klęską obozu protestanckiego. Wszyscy zgodnie przypisali zwycięstwo nadprzyrodzonej interwencji Maryi. Maleńki ten obrazek, znaleziony przez karmelitę na czeskim zamku Strakonitz, mocno okaleczony  przez samych protestantów poprzez wydłubanie oczu świętym postaciom, został przeniesiony do Rzymu i dwa lata później, w 1622 roku, jako cudowny uroczyście umieszczony w głównym ołtarzu. Na tę okazję ukończony właśnie kościół dedykowali karmelici Matce Boskiej Zwycięskiej.

Zwycięstwo ligi katolickiej pod Białą Górą miało ogromne znaczenie w historii nie tylko Czech, ale i całego Kościoła

 

Po przedwczesnej śmierci króla Stefana Batorego, w roku 1587 sejm królem obrał praprawnuka Króla Władysława Jagiełły młodego, 22-letniego Zygmunta III, syna króla szwedzkiego Jana III Wazy i Katarzyny Jagiellonki, córki Zygmunta Starego i Bony Sforzy. 

44 Król Polski Zygmunt III Waza zostawił licznych potomków. Z jego małżeństwa z Anną Habsburżanką, zmarłą w 1598 r., narodziło się pięcioro dzieci, z których przeżył tylko pierworodny syn Władysław, urodzony w 1595 r. W roku 1605 król poślubił siostrę Anny, Konstancję, z którą miał siedmioro dzieci, z których pięcioro przeżyło. Smutek króla po stracie zmarłego w roku 1608 syna Kazimierza, ukoiły kolejne narodziny 22 marca 1609 r. syna Jana Kazimierza. Potem narodziny kolejnych dzieci: Jana Alberta, Karola Ferdynanda, Aleksandra Karola i Anny Katarzyny Konstancji. 

Syn Króla –Jan Albert został administratorem diecezji warmińskiej, a następnie kardynałem i biskupem krakowskim.

Syn Karol Ferdynand w wieku jedenastu lat był już administratorem wieczystym diecezji wrocławskiej, księciem nyskim, a później także opolsko-raciborskim. 

Najstarszy syn Władysław, któryod 1610-1613 posiadał tytuł cara Rosji w marcu 1632 roku, na miesiąc przed  śmiercią.ojca 30 kwietnia 1632 r zaczół uczesticzyć w polityce W listopadzie tego samego roku sejm elekcyjny wybrał Władysława królem Polski. W 1637 r. Władysław IV, wzorem swego ojca, poślubił kuzynkę  księżniczkę z Habsburgów, Cecylię Renatę .

Po śmierci Cecylii, król ożenił się w 1646 r. z księżniczką francuską Ludwiką Marią Gonzagą.

W tym czasie  Jan Kazimierz, w 1638 r. na polecenie królewskiego brata wyruszył do Hiszpanii, by objąć nadane mu stanowisko wicekróla Portugalii i admirała hiszpańskiego. Chcąc odwiedzić kuzynkę Annę wylądował w porcie pozostającej w wojnie z Hiszpanią Francji. Na rozkaz kardynała Armanda Jeana Richelieu został tam uwięziony i wypuszczony dopiero w 1640 r. po interwencji Rzeczypospolitej i naciskach Stolicy Apostolskiej

.  Po powrocie do Polski zapragnął zostać jezuitą i potajemnie udać się do Rzymu, aby tam wypełnić swoje marzenie Wyruszył do Włoch. W sierpniu 1643 roku znalazł się w Loreto. Zatrzymał się jezuickim kolegium, skąd 12 września 1643 r  skierował list do przełożonego generalnego zakonu, aby mu zakomunikować swój zamiar „wykonania świętego postanowienia służenia Panu w Towarzystwie Jezusowym” i aby prosić o pozwolenie na przybycie do Wiecznego Miasta „z powodu pragnienia jak najszybszego bycia między jego dziećmi”.

Odpowiedzią na list było wysłanie naprzeciw polskiemu księciu przez samego papieża Urbana VIII specjalnego posłańca Valeria Santacroce, bratanka kardynała Antonia Santacroce, który był e tym czasie nuncjuszem w Polsce.

W tym samym czasie w Loreto przebywał franciszkanin, ojciec Lorenzo Brancati da Lauria, znany później naukowiec i kardynał. – namówił księcia do wyruszenia do Asyża i do spotkania się z ojcem Józefem z Kupertynu. 

Ojciec Józef był już wtedy znany w Polsce- jego sława dotarła na dwór warszawski i do uszu księcia z powodu licznych możnych, którzy w czasie swoich pielgrzymek do Rzymu, nawiedzali po drodze również grób świętego Franciszka. Szczególne znaczenie miało tutaj świadectwo Karola Zygmunta Radziwiłła. Dostojnik ten stojący na czele katolickiej linii rodziny, książe Cesarstwa Rzymskiego, pan na Nieświeżu, podczas pobytu w Asyżu poznał Józefa z Kupertynu, wtedy już otaczanego nimbem świętości. Radziwiłł często do Asyża powracał, aby skorzystać porad duchowych i nacieszyć się rozmową ze świętym zakonnikiem. Dlatego też dotknięty ciężką chorobą, Karol Zygmunt rozkazał się przewieźć do Asyża. Wsparty słowami swego ojca duchownego umarł w styczniu 1643 r. i został pochowany w asyskiej bazylice dolnej, w kaplicy świętego Marcina.

W towarzystwie szlachetnego Valerio Santacroce i franciszkanina Lorenzo Brancati i jezuity Aleksandra Pellegrini,  książe Kazimierz  wyruszył do Asyża, aby otrzymać od brata Józefa z Kupertynu radę na temat nowej drogi, którą postanowił obrać.

Kim był Józef z Kupertynu? 

Brat Józef urodził się w Kupertynie, 17 czerwca 1603 .Zdarzało się, że św. Józef na sam dźwięk imienia Maryi lub Jezusa unoszony bywał w górę, 

Spotkanie królewicza z Józefam  rozpoczęło się w kaplicy, gdzie jak to było stałym zwyczajem Józefa, wspólnie z gościem odmówili litanię loretańską

Rozmawiali o sprawach rodzinnych Jana Kazimierza, ale także o życiu zakonnym i duchownym, które książe chciał obrać. Józef odpowiedział księciu krótko: „Nie będziesz ani księdzem, ani jezuitą”,

Józef nie odwodził jednak Jana Kazimierza od wstąpienia do nowicjatu jezuitów, zdając sobie sprawę, że próba trwa dwa lata i przez ten czas wiele może się wydarzyć. 

Wstąpienie księcia do nowicjatu miało miejsce 24 września 1643 r. Papież Urban podzielił się tą radosną wiadomością z królem Władysławem, który jednak nie okazał entuzjazmu, wręcz przeciwnie oskarżył brata o nieustanne działanie tylko po swojej myśli, bez liczenia się z interesami królestwa i dynastycznymi.

 Podczas nowicjatu Jan Kazimierz poprzez posłańców wielokrotnie prosił Józefa o poradę i wsparcie. – zapragnął ponownego spotkania Józefa  jednak jako nowicjusz według prawa kanonicznego nie mógł opuszczać wyznaczonego klasztoru. Spróbował, więc rzeczy, która wydała się niemożliwa: postanowił sprowadzić Józefa do Rzymu.

Kuria generalna franciszkanów, z powodu tak wysokiej pozycji społecznej proszącego nie mogła oczywiście odmówić. List obediencyjny wezwał Józefa na czas Wielkiego Postu 1644 r. do Rzymu. 

Doszło więc do kolejnego spotkania Jana Kazimierza z Józefem z Kupertynu. Książe jednak nie otrzymał rady innej od poprzedniej. „Proszę się wstrzymać z przyjmowaniem święceń i oczekiwać woli Bożej, która rychło się objawi” – to słowa Józefa.  

Po upływie pierwszego roku nowicjatu, Jan Kazimierz poprosił o to, aby drugi rok mógł odbyć w Loreto, na co uzyskał zgodę przełożonych i błogosławieństwo samego papieża.

Po drodze oczywiście odwiedził Asyż. Gdy Józef zobaczył go ubranego w strój jezuity zawołał: „Szpada, szpada. Nie pasuje ci ten habit”.

Mimo wszystko Jan Kazimierz rozpoczął drugi rok nowicjatu. Rosły jednak naciski ze strony Władysława, aby porzucił życie zakonne. Brat posunął się nawet do zagrożenia, że w wypadku złożenia ślubów i przyjęcia święceń, zostanie pozbawiony w wypadku ewentualnej nowej elekcji, możliwości wstąpienia na tron. Kiedy również papież Innocenty nie chcąc zrażać do siebie króla, którego sił i wojsk potrzebował w obronie przed protestantami i Turkami, wycofał swoje poparcie dla zamiarów Jana Kazimierza, ten po ukończeniu drugiego roku nowicjatu wystąpił od jezuitów. Natychmiast potem udał się na spotkanie z Józefem do Asyża. Tym razem Jego Wysokość przybył ubrany w szlachecki, wojskowy strój. Józef zobaczywszy go nie krył satysfakcji: „Tak zrobisz dla chrześcijaństwa o wiele więcej niż jako zakonnik”. Być może Józef mówiąc w ten miał na myśli nieustające zagrożenie ze strony tureckiej.

Z Asyża Jan Kazimierz udał się do  Rzymu, aby oczekiwać na nadanie mu tytułu kardynalskiego. Co nastąpiło 28 maja 1646 r. na sekretnym konsystorzu specjalnie zwołanym w tym celu przez papieża.

Król Władysław nie omieszkał natychmiast wysłać posłów z podziękowaniem dla papieża i wydać rozporządzenia, aby przygotować rezydencję biskupów krakowskich dla nowego kardynała.

W październiku 1646 r. na uroczystość świętego Franciszka nowo mianowany kardynał przybył do Asyża. Doszło do kolejnego spotkania. I tym razem widząc Jana Kazimierza ubranego w kardynalskie suknie Józef nie wyraził entuzjazmu. Także teraz Józef musiał rozpocząć dyskurs o szpadzie w ręku księcia, bo ten w końcu wprost zapytał: „Mogę lepiej służyć Bogu w birecie kardynalskim czy ze szpadą w ręku?”. Józef odparł: „Moim zdaniem ze szpadą”, a potem dodał: „Idź w pokoju, nie będziesz ani jezuitą ani kardynałem”. Kiedy nadszedł czas ostatecznego rozstania z księciem, który miał wyruszyć w drogę powrotną do Polski, na pożegnanie Józef, tym razem już w sposób bezpośredni, przepowiedział Janowi Kazimierzowi, że zostanie królem, a jego panowanie zostanie naznaczone smutkiem i cierpieniem.

Umarł spadkobierca Władysława, jedyny jego syn Zygmunt Kazimierz, a król ciężko zapadł na zdrowiu. Władysław IV coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że jego przyrodni brat jest jego najlepszym potencjalnym następcą.W kwietniu 1648 roku pomimo pogarszającego się stanu zdrowia króla i krytycznej sytuacji w kraju, którego rubieże zostały ogarnięte powstaniem kozackim i były nękane hordami tatarskimi, Jan Kazimierz wyruszył do Włoch. Oficjalnie, aby poddać się leczeniom w wodach koło Nocery, ale  pragnął odwiedzić również pobliski Asyż i kolejny raz spotkać się z Józefem z Kupertynu.

Książe dotarł jednak tylko do rodziny do  Wiednia, tam nadeszła wiadomość o śmierci jego królewskiego brata. Problem sukcesji pozostawał otwarty. Jan Kazimierz natychmiast napisał do papieża list, w którym podkreślił, że jest gotowy stanąć na czele królestwa. Odpowiedź papieża była niezwykle szybka, na konsystorzu, który odbył się 6 lipca 1648 r przyjął zrzeczenie się przez Jana Kazimierza kapelusza kardynalskiego i wszystkich z tym związanych przywilejów.

Jedynymi poważnymi kandydatami do tronu polskiego byli dwaj bracia Wazowie: Jan Kazimierz i Karol Ferdynand, który również był gotowy wyrzec się kariery kościelnej. Niepomyślny przebieg wojny i ostateczne zrzeczenie się kandydowania ze strony Karola Ferdynanda, doprowadziło do wyboru 20 listopada Jana Kazimierza na króla Polski.

29 maja 1649 r. doszło do zawarcia małżeństwa Królowej Ludwiki Marii z nowym królem.

Panowanie Jana Kazimierza naznaczone było nieustannymi wojnami i wewnętrznymi problemami kraju. Sprawdziło się proroctwo Józefa o panowaniu pełnym cierpienia i przeciwności. Król, dlatego też nie zapomniał o swoim asyskim przyjacielu, utrzymywał z nim w miarę systematyczną korespondencję, zlecając pisanie listów sekretarzowi, ale zachowały się również i te pisane własnoręcznie przez króla.

Prosił w nich Józefa o modlitwę w swojej intencji, królowej i królestwa. Dzielił się bólem po stracie córki i syna. Józef zapewniał króla o swoich modlitwach, dodawał mu otuchy i prosił o zdanie się na Bożą Opatrzność.

Rankiem 8 stycznia 1655 r. umarł papież Innocenty. Józef, który w wizji widział śmierć papieża poinformował o tym zakonników.

Nowym papieżem został Aleksander VII. 

Jan Kazimierz  przeżywał ciężkie chwile potopu szwedzkiego. Najazd Szwedów na Rzeczypospolitą w 1655 r. nie spotkał się początkowo z większym oporem i wojska szwedzkie zalały w krótkim czasie prawie całe terytorium Korony i część Litwy. Prawie wszystkie województwa koronne przeszły na stronę króla Szwecji Karola X Gustawa, porzucając Jana Kazimierza.

Król udał się 17 października 1655 r na austriacki Śląsk do Głogówka.

20 listopada wydał w Opolu uniwersał do narodu, wzywając w nim wszystkie stany do zbrojnego powstania przeciwko Szwedom.

Szala zwycięstwa zaczęła się przechylać na korzyść Polaków dopiero po  objawieniu się Matki Bożej na  Jasnej Góry i zawiązaniu przy królu konfederacji tyszowieckiej.

Król, pragnąc podziękować za szczęśliwy obrót spraw, złożył we Lwowie 1 kwietnia 1656 r. śluby, w których obiecał poprawę doli narodu i oddał swe Królestwo w macierzyńską opiekę Maryi.

Ostatecznie Szwedzi zostali wyparci z terenów Rzeczypospolitej  przez pokój w Oliwie 3 maja 1660 r.

Jan II Kazimierz Waza, zmęczony wojnami i wewnętrznymi sporami z magnaterią, zrzekł się korony 16 września 1668 r. i 30 kwietnia 1669 r. wyjechał do Francji,

gdzie ponownie został jezuitą i zmarł po czterech latach 16 grudnia 1672 r.

Po czterech latach jego ciało zostało przeniesione do katedry wawelskiej, jego serce pozostało w kościele Saint-Germain-des-Prés w Paryżu.